Μιο φορά κι έναν καιρό, εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ΄60, στην τραυματισμένη από πολιτικοκοινωνικά γεγονότα Ελλάδα άρχισε να παίρνει σιγά σιγά περίοπτη θέση στο κέντρο του σαλονιού ένα χοντροκομμένο κουτί που "γεννούσε" πρόσωπα και εικόνες. Ασπρόμαυρες εικόνες, ήχους και βρυχηθμούς που συγκέντρωσαν γύρω τους την οικογένεια η οποία έβαλε παράμερα, το μέχρι τότε αγαπημένο της, ραδιόφωνο.
Τα χρόνια πέρασαν, η τηλεόραση απέκτησε χρώμα και καλύτερο ήχο κι έγινε εκτός από δημόσια και ιδιωτική και επίγεια και δορυφορική και αναλογική και ψηφιακή και φυσικά έπαψε να μοιάζει με μπαούλο.
Οσο όμως ομόρφαινε εξωτερικά και μεταμορφωνόταν σε ...πλάσμα τόσο πιο άσχημη γινόταν η ...ψυχή της.
Και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε με την παγκόσμια και βέβαια την εγχώρια τηλεόραση να γίνεται ολοένα και χειρότερη, πιο μίζερη και καθόλου ψυχαγωγική.
Ομως συνεχίζει παρόλα αυτά να είναι η σημαντικότερη ηλεκτρική συσκευή κάθε σπιτιού (κανείς δεν έχει δύο πλυντήρια ή 3 σκούπες ηλεκτρικές) ενώ κάθε χρόνο παρατηρείται κάθετη πτώση της ποιότητας σε συνδυσμό με αύξηση του χρόνου τηλεθέασης.
Η σημερινή ελληνική τηλεόραση βρίζει, φωνάζει, κινδυνολογεί, βάζει τα μέλη της να τρώγονται μεταξύ τους, δημιουργεί σαθρά είδωλα που εκπροσωπούν μέρος μιας πολιτικο-κοινωνικής ζωής σε κρίση, μιλάει περισσότερο τούρκικα και αγγλικά από ελληνικά, δεν προάγει πολιτισμό και δεν αξιοποιεί όσους αξίζουν.
Κι όμως την βλέπουμε, τουλάχιστον 3 ώρες καθημερινά.
Γιατί είναι η τηλεόραση που αγαπάμε να μισούμε και της δίνουμε είτε εκούσια είτε ακούσια ψήφο εμπιστοσύνης.
Είναι η δική μας τηλεόραση που με τη δύναμη του τηλεκοντρόλ μπορούμε εμείς οι ίδιοι να κάνουμε, έστω και πολύ δύσκολα, λίγο καλύτερη.
Τα χρόνια πέρασαν, η τηλεόραση απέκτησε χρώμα και καλύτερο ήχο κι έγινε εκτός από δημόσια και ιδιωτική και επίγεια και δορυφορική και αναλογική και ψηφιακή και φυσικά έπαψε να μοιάζει με μπαούλο.
Οσο όμως ομόρφαινε εξωτερικά και μεταμορφωνόταν σε ...πλάσμα τόσο πιο άσχημη γινόταν η ...ψυχή της.
Και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε με την παγκόσμια και βέβαια την εγχώρια τηλεόραση να γίνεται ολοένα και χειρότερη, πιο μίζερη και καθόλου ψυχαγωγική.
Ομως συνεχίζει παρόλα αυτά να είναι η σημαντικότερη ηλεκτρική συσκευή κάθε σπιτιού (κανείς δεν έχει δύο πλυντήρια ή 3 σκούπες ηλεκτρικές) ενώ κάθε χρόνο παρατηρείται κάθετη πτώση της ποιότητας σε συνδυσμό με αύξηση του χρόνου τηλεθέασης.
Η σημερινή ελληνική τηλεόραση βρίζει, φωνάζει, κινδυνολογεί, βάζει τα μέλη της να τρώγονται μεταξύ τους, δημιουργεί σαθρά είδωλα που εκπροσωπούν μέρος μιας πολιτικο-κοινωνικής ζωής σε κρίση, μιλάει περισσότερο τούρκικα και αγγλικά από ελληνικά, δεν προάγει πολιτισμό και δεν αξιοποιεί όσους αξίζουν.
Κι όμως την βλέπουμε, τουλάχιστον 3 ώρες καθημερινά.
Γιατί είναι η τηλεόραση που αγαπάμε να μισούμε και της δίνουμε είτε εκούσια είτε ακούσια ψήφο εμπιστοσύνης.
Είναι η δική μας τηλεόραση που με τη δύναμη του τηλεκοντρόλ μπορούμε εμείς οι ίδιοι να κάνουμε, έστω και πολύ δύσκολα, λίγο καλύτερη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου